پر کن پیاله را
پر کن پیاله را
کاین آب آتشین
دیریست ره به حال خرابم نمی برد
این جام ها که در پی هم می شود تهی
دریای آتش است که ریزم به کام خویش
گرداب می رباید و آبم نمی برد
من با سمند سرکش و جادویی شراب
تا بیکران عالم پندار رفته ام
تا دشت پرستاره ی اندیشه های گرم
تا مرز نا شناخته ی مرگ و زندگی
تا کوچه باغ خاطره های گریزپا
تا شهر یادها
دیگر شراب هم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد
هان ای عقاب عشق !
از اوج قله های مه آلود دوردست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد
آن بی ستاره ام که عقاب هم نمی برد
در راه زندگی
با این همه تلاش و تمنا و تشنگی
با اینکه ناله می کشم از دل که :
آب ... آب ...
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد
پرکن پیاله را ...
♫ ♫ ♫
می خواستم این مطلب را پیش از این شعر بیاورم ولی حیف دیدم که لذت خواندن این شعر را برای شما به بعد از نوشته خود بیفکنم .
شعر بالا سروده شادروان " فریدون مشیری " است . نمی خواهم به عنوان یک منقد ( نه ، اشتباه ننوشتم ؛ منظورم دقیقا منقد است نه منتقد ) به این شعر بنگرم . تنها از جانب درک هنری که در وجود انسانی وجود دارد نگریستم و آن را زیبا یافتم . هرچند شاید ... شاید چون در آن جزئی ازخودم را یافتم این چنین ... که ما خودآگاه و ناخودآگاه شیفته یافتن خودیم ... همه ما ..
جدا از شعر و بالا و پایین بودن سطح سرایشش ، لذت شنیدن آن با صدای " استاد محمدرضا شجریان " روی موسیقی گوش نواز " فریدون شهبازیان " و در کنار آرشه سحرانگیز شادروان " حبیب ا... بدیعی " حسی خاص می بخشد ( به من که بخشید لااقل! ) که همه ما اگر در زبان و ادبیات دیدی خاص داشته باشیم ، در زیبایی نوای زیبا ( حتی اگر از نوع آن خوشمان نمی آید ) ، دچار تردید نمی شویم .
این اثر در دهه پنجاه اجرا شده است واکنون کاست آن با نام " جام تهی " در بازار وجود دارد . در آن زمان همین کاست با نام " پر کن پیاله را " منتشر شده بود .
