کاکائو

شیرین و تلخ ....

کاکائو

شیرین و تلخ ....

خزان عشق!

       

        

" خزان عشق " سروده " رهی معیری " از آن ترانه های معروف عاشقانه است که بسیاری فقط اول آن را به یاد می آورند و با " تا آآآآآ ... کی ... بی بی بی ... تو بود ... " آن شوخی وار بازی می کنند .

مرحوم " بدیع زاده " خواننده این ترانه محبوب است .

 

                                                               

 

شد خزان گلشن آشنایی

بازهم آتش به جان زد جدایی

عمر من ای گل طی شد بهر تو

واز تو ندیدم جز بد عهدی و بی وفایی

با تو وفا کردم تا به تنم جان بود

عشق و وفاداری با تو چه دارد سود

آفت خرمن مهر و وفایی        نوگل گلشن جور و جفایی

از دل سنگت آه ...

دلم از غم خونین است          روش بختم این است

از جام غم مستم    دشمن می پرستم    تا هستم

تو و من در سیل چمن          چون گل خندان از مستی بر گریه من

با دگران در گلشن نوشی می

من ز فراغت ناله کنم تا کی

تو و می چون لاله کشیدنها

من و چون گل جامه دریدنها

ز رقیبان خواری دیدنها

دلم از غم خون کردی

چه بگویم چون کردی

دردم افزون کردی

برو ای از مهر و وفا عاری

برو ای عاری ز وفاداری

که شکستی چون زلفت عهد مرا

دریغ و درد از عمرم     که در وفایت شد طی

ستم به یاران تا چند      جفا به عاشق تا کی

نمی کنی ای گل یک دم یادم

که همچو اشک از چشمت افتادم

تا کی بی تو بود از غم خون دل من     آه از دل تو

گرچه ز محنت خوارم کردی      با غم و حسرت یارم کردی    مهر تو دارم باز

بکن ای گل با من هر چه توانی ناز  هر چه توانی ناز

کز عشقت می سوزم باز

چگونه باید زیستن؟!

      

          

گر بدین سان زیست باید پست

من چه بی شرمم اگر فانوس عمرم را به رسوایی نیاویزم

بر بلند کاج خشک کوچه ی بن بست

 

گر بدین سان زیست باید پاک

من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمان خود چون کوه

یادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک!

 

"احمد شاملو (ا.بامداد)"

 

من آمده ام .. وای وای .. من آمده ام !

           

               

از پس کلی اتفاق آمدم و بی حرفم. خالی شده ام. چیزهای زیادی هست برای گفتن .. ولی ..

در این مدت چیزهای زیادی بود که می شد درباره شان نوشت. چه درباره خودم و چه درباره  همه چیزهای دیگر. شاید بتوانم بهانه بیاورم که مشغله ام زیاد بود؛ خوب، واقعا زیاد هم بود. ولی همه چیز این نیست. نمی خواستم بنویسم یا بهتر بگویم، می خواستم چند صباحی ننویسم.

 

بگذریم .. اینها همه گذشت. من باز هم آمده ام که بنویسم. فکر کنیم که به مرخصی رفته بودم.

 

باز هم دانشجو شدم! ولی این بار نه در شهر خودم. به شهر ماست و دوغ آمده ام بلکه پیش از اسمم نام مهندس بیاید. حالا منم و یک خانه دانشجویی، با دو هم خانه و کلی درس وحشتناک. به لیست دروس که نگاه کردم به سرعت فهمیدم اگر از پس ترم اول بر بیام، بقیه اش هم به سلامت می گذرد. خدا آخر و عاقبت این دوره را هم بخیر کند .. انشاالله!

 

خوب .. در حال ملالی نبود جز دوری شما ! فعلا زیاده عرضی نیست!