حرفه .. خبرنگار!
امروز روز خبرنگار است. دو سال گذشته را، همین روز، من خبرنگار بودم. نمی دانم خبرنگار به عنوانی رسمی ربط دارد و کارت خبرنگاری در جیب یا به فردی می گویند که "خبرنگار" است؛ خبرنگاری با تمام آنچه در پشت این نام مستور است.
دو سال خبرنگار بودم. اول خبرنگار فرهنگ و ادب و هنر! بعد هم خبرنگار ورزشی و دست آخر هم خبرنگار اجتماعی . در این مدت به دنبال چه بودم، نمی دانم؛ اما این را می دانم که خبرنگاری، قسمتی از روحم را ارضا می کرد. کاری با یک فضولی خاص! با پیگیری و سماجتی خاص! لذت و عذابی توام داشت. فقط وقتی خبرنگار باشید می توانید این را درک کنید. بگذارید کمک کنم :
مثلا چه لذتی دارد خبری دست اول از یک مسئول دست اول گرفتن. خبری که هیچ خبرنگاری عمرا به گوشش رسیده باشد. خبری که تیتر یک می شود. خبری که .. .عذابش کجاست؟ وقتی این خبر در مورد یک حادثه ناگوار باشد؛ مثلا بمب گذاری بانک سامان اهواز.
باز هم بگویم؟ یک ماه وقت می گذاری بر روی یک گزارش تکان دهنده : وضعیت بیمارستانهای روانی! به چند بیمارستان سر می زنی، در پس هر بازدید و هر گفتگو غصه گلویت را می فشارد. خواب و بیدارت شده بیماران روانی! بعد از یک ماه گزارش را کامل و جامع و مرتب روی میز سردبیر می گذاری، خوشحال از اتمامش و به امید اینکه شاید گرهی از زندگی انسانهایی باز کنی. چه عذابی دارد که سردبیر ملاحظه علوم پزشکی را کرده و از انتشار گزارشت جلوگیری کند. باز هم بگویم؟!
بگذریم .. توان خبرنگار واژه ای همچون سهل ممتنع نیاز دارد؛ گاهی با کارش دنیایی را تکان می دهد و گاهی در سطح یک ناظر مغموم نزول می کند. و چه سخت است که همیشه باید ساکت باشد. این سکوت را فقط خبرنگارها می فهمند که چیست.
یک لوح تقدیر از تربیت بدنی و یک عکس دسته جمعی با خبرنگاران ورزشی هنوز بر طاقچه اتاقم هست. دلخوشیم به این است که هنوز برخی همکاران قدیم و طرف مصاحبه هایم روز خبرنگار را به من تبریک می گویند. نمی دانم؛ شاید باز هم رسما به این دنیا برگشتم. شاید باز هم، هنوزهم، بشود در مقابل "حرفه" نوشت : خبرنگار.
روز خبرنگار را به تمامی قلم به دستان عرصه خبر شاد باش می گویم.
